İBRETLİK HİKÂYELER

 

 

                Okyanusta yol alan bir gemi kaza geçirerek batar. Dalgalar kazadan sağ çıkan tek kişiyi küçük, ıssız bir adaya kadar sürükler.  Adam ilk günler kendisini kurtarması için Allah’a yakarır ve umutla ufuktan gözünü alamaz.

                Bu arada sahile rüzgârdan, yağmurdan ve zararlı hayvanlardan korunmak için ağaç dallarından ve yapraklardan bir kulübe yapar ve gemiden arta kalan konserve, pusula gibi eşyaları bu kulübeye taşır.

                Bir gün tatlı su getirmek için yürüyüşe çıkar, geri döndüğünde kulübesinin alevler içinde yandığını görür. Başına gelebilecek en kötü şeydir bu. Şimdi bu ıssız adada, başını sokabileceği bir kulübesi bile kalmamıştır. “Allah’ım nedir bu başıma gelenler ?” diye feryat eder.

                Ertesi sabah erken saatlerde, adaya yaklaşmakta olan bir geminin düdük sesiyle uyanır.  

               “ Benim burada olduğumu nasıl anladınız?” diye sorar, gelenlere. Gelen cevap şudur: “Dumanla verdiğiniz işareti gördük”.

                Başına gelen şeyler senin iradenin dışında gerçekleşiyorsa, senin iradenin dışında da devam edecektir.

                Paranın ve malın değeri bakış açısına göre değişir.

                Ünlü ressam bir sanat merkezinde açtığı resim sergisini dolaşırken bir kız çocuğu dikkatini çeker. Babacan bir tavırla çocuğun yanına yaklaşır ve “Resmi beğendin mi?” der.

                Kız “evet” der ve   “acaba satılık mı? Anneme almak istiyorum” diye devam eder. Ressam gülerek sorar kıza “Kaç paran var?”

                Kız avucundaki paraları sayar ve “83 lira 75 kuruş, bütün param bu” der. Ressam “ Al bakalım tablo senin” der.

                Bu diyalogu karşıdan seyreden galeri sahibi, ressamın yanına gelerek “ O tablo yüz binler değerindeydi, niye bu kadar ucuza sattın” der.

                Ressam cevaplar ”Doğru benim tablolarıma yüz binler verenler var ama bugüne kadar bütün servetini veren hiç kimse olmamıştır.”

                Ressam haklı hiçbir zengin bütün servetini bir tabloya vermez. Zenginin 100 lira ile yoksulun 100 lirası aynı değerde değildir.

   -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

          Kral, dondurucu bir kış mevsiminde gecenin soğuğunda nöbet tutan muhafıza sordu:

        -Üşümüyor musun?

         Muhafız:

       -Alışığım efendim, dediğinde Kral:

       -Olsun, sana sıcak elbise getirmelerini emredeceğim, dedi ve gitti.

         Ancak bir süre sonra içeri girdiğinde emri vermeyi unuttu.

        Ertesi gün duvarın yanında muhafızın soğuktan donmuş cenazesini gördüler, duvarın üzerine şöyle yazılıydı:

       -Soğuğa alışkındım; fakat senin sıcak elbise vaadin beni öldürdü.

        Tutulmayan vaatler öldürür.

 

 

HÜSEYİN BALCI

Okunma Sayısı: 251

Yorum Ekle

YAZARIN DİĞER YAZILARI